Hoop

Hoop, een heel klein beetje maar iedere week dat jouw hartje nog klopt een beetje meer.

15 augustus stond ik dan op onze slaapkamer met 2 positieve zwangerschapstesten en een kleinigheidje (Dat al meer als een jaar op kantoor verstopt lag) aan het bed om manlief wakker te maken…

“Babe, ben je wakker ik moet je wat vertellen.”

Omdat we in november 2021 mee hebben gedaan een wetenschappelijk onderzoek voor herhaalde miskramen, hing ik dan ook al heel snel aan de telefoon met het MUMC Vrouw moeder en kind centrum.

De afspraak was namelijk dat wanneer wij weer zwanger mochten zijn ik direct aan de bel moest trekken voor een vroege echo en extra medicijnen om de innesteling en de zwangerschap te bevorderen.

Wat wij niet hadden verwacht, was dat we diezelfde middag nog in de echokamer zouden liggen om de bevestiging te krijgen dat we in verwachting zijn van een regenboog spookje.

Te vroeg, dus je moet nog even wachten

Op dat moment was ik tussen de 3 en de 4 weken dus we moesten nog even wachten want je was op dat moment nog veel te klein. Daarom hebben we je op dat moment al gedoopt tot spookje.

Vanuit het ziekenhuis kreeg ik al bloedverdunners en progresteron mee. Omdat we in Juli 2021 je broertje of zusje zijn verloren doordat mama’s bloed te dik was, wilt de arts het risico met jou niet lopen.

En dan het wachten, het waren maar 3 weken. Toch voelde die 3 weken als een eeuwigheid, ook de angst iedere keer bij een bezoek aan het toilet ben ik aan het bloeden, heb ik kramp, zou ik dit wel doen, moet ik nog eens een test doen, wat nou als ik het me verbeeld.

Het verlossende woord kwam op 06-09-2022

De arts was er nog niet, maar de aardige echoscopiste wilden ons niet langer in spanning houden. En daar zit je dan met een mooi sterk hartje en een dooierzakje die je van je voeding voorziet. Papa liet een traan voor je en heeft er nog wat moeite mee om te geloven en te hopen dat je er bent. Dat is ook niet erg, dat komt nog wel lief klein spookje blijf maar lekker zitten waar je zit zodat we je in April mogen ontmoeten.

De twee weken die ik daarop volgend moest wachten waar van de ene kant retespannend maar van de andere kant ook niet. Daar waar we je broertje of zusje zijn verloren rond de 8 weken, heb ik bij jou een heel sterk gevoel wanneer het goed met je gaat en wanneer je iets meer rust nodig hebt. Zo hou je me alert door me de hele dag misselijk te houden, waar ik dat vorig jaar niet of nauwelijks had. De arts zei dan ook zolang je je misselijk voelt zit het wel goed. Tuurlijk zat er wel de angst wat als ik bij de volgende echo alleen moet horen dat je hartje niet meer klopt.. Gelukkig maakte ik me zorgen om niks want op 20-09-2022 klopt je hartje nog steeds en beloonde je ons zelfs met een zwaaiend armpje.

Inmiddels zijn we bijna 11 weken zwanger

Doordat alles goed met je lijkt te gaan hoef ik ook niet meer speciaal naar het vrouw moeder en kind centrum waardoor de arts jou en mij toevertrouwd aan de verloskundige. Daar ben ik dan afgelopen donderdag ook met je geweest, het was zo’n opluchting om ook daar je hartje te horen kloppen en te zien dat zelfs je beentjes al vrolijk rond trappelen.

Langzaam durven wij steeds meer te hopen en een toekomst met jou te zien, er liggen al wat kleertjes in je kleerkast en de plannen voor hoe jouw kamertje uit komt te zien zijn ook al gesmeed.

Je bent nog even ons kleine geheimpje